Twee gevarieerde trainingen

Vakantie en geen trainingen bij Just Run. Reden genoeg dus om lekker overdag te lopen. De 20 km duurloop (zie eerdere blog post) had geen weerslag op m'n pezen maar ik merk wel dat m'n voetzolen kwetsbaarder zijn geworden. Door meer op de bal van m'n voet te lopen ontstaat er een grotere druk aan de voorkant en tot andere drukpunten op m'n voet. Voor m'n gevoel komt er meer eelt onder mijn voeten, maar ook een paar 'drukplekken' die niet zozeer pijnlijk zijn maar wel gevoeliger. In ieder geval een puntje van extra aandacht en reden om bij het aantrekken van 'n free's nauwkeurig te checken of er geen vuil/steentjes e.d. in m'n schoen zitten en de schoen zodanig te strikken dat mijn blote voeten nauw aansluiten op de schoen waardoor de kans op wrijving beperkt blijkt.

Na 2 kerstdagen was het zondag hoogste tijd om m'n hoofd en lijf weer 'fris' te krijgen via een interval. Dat werd het bekende rondje weerwater met wisselende tempo's, puur op gevoel. Gelukkig waren de wegen behoorlijk schoon, dus ik kon bij de tempo's goed aanzetten.

Vandaag ruim 1 1/2 uur en zo'n 16 km gelopen, waarvan deels door het bos. Daar lag zowaar nog sneeuw en ijs en omdat ik er ook een paar langere stukken met hoger tempo aan plakte, ontstond een lekkere fartlek training in de omgeving van het kasteel en Overgooi.

Drang tot lopen loopt uit de hand: 20 km in winterse sferen

Na de kick van afgelopen zaterdag, wilde ik het liefst zondag weer m'n hardloopschoenen aantrekken. Maar het weer werkte niet bepaald mee. En dat bleef zo op de maandag en dinsdag. Vandaag waren de belangrijkste fietspaden echter goed begaanbaar en nadat ik 's ochtends nog op de VU had gewerkt, stond 's middags me niets in de weg om m'n frees aan te trekken en mijn vakantie te vieren met een loopje.
Ik had van te voren alleen bepaald dat ik via het fietspad langs het spoor richting Almere Buiten zou lopen om vervolgens wel te zien waar mijn benen, hart en hoofd me naar toe zouden leiden. Dat werd een deels besneeuwde route richting de Oostvaardersplassen. Deze bracht mooie herinneringen naar boven over de voorbereiding op Rotterdam, zo'n 2 jaar geleden. Het tempo lag niet hoog, de paden werden steeds minder toegankelijk, maar het was prachtig. En zo voerde een bospad me vanaf het kassencomplex tot aan de rand van de oostvaardersplassen.
Tot zover hadden m'n benen naar m'n hart geluisterd maar het resultaat was wel dat ik een uur van huis was en dat de weg terug qua kilometers nauwelijks korter was maar wel zwaarder vanwege de tegenwind. Uiteindelijk besloot ik via de dijk richting Blok van Kuffeler te lopen en via de bekende route langs de observatiehut en de lepelaarsplassen richting de Parkwijk te gaan.
Zwaar is het woord wat beste past bij die route. De wind op de dijk stond pal tegen en gevoelsmatig was het een stuk kouder dan zaterdag (bij -9!). Het pad tussen Blok van Kuffeler en Waterwijk was besneeuwd en daardoor vergelijkbaar met een loopje over het strand over een lengte van 3 km.
Uiteindelijk kwam ik 2 uur en 20 km later weer thuis. Moe, hongerig met stijve bovenbenen en pijnlijke kuiten. Dit was meer dan ik van plan was. Maar desondanks: een mooi begin van de vakantie :-)

Buitentemperatuur -9 maar de wedstrijd is hartverwarmend

De trainingen van de afgelopen week stonden in het teken van het weer, of meer specifiek: de kou. Met als hoogtepunt vandaag de houtwijkerkerstloop: 10 km bij -9! Daarover zo meer, maar eerst de andere belevenissen:

Vorig weekeind vierden we met de familie ons traditioneel verlate sinterklaasfeest: met z'n allen in een huisje van staatsbosbeheer nabij Borculo. Ook dit keer weer geweldig: bijpraten, spelletjes, kadootjes en met z'n vijven (Frank, Mark, Ron, Mart en ik) hardlopen. Een betere vervanging van de crosscup die in het zelfde weekeind plaatsvond kon ik me niet wensen.
Nadat we zondag in de loop van de dag thuis waren gekomen en omdat het zonnetje nog scheen, besloot ik nog een lange duurloop te doen via 1 van m'n favoriete routes: lepelaarsplassen, block van kuffeler, wilgenbos. Kortste route is zo'n 12 kilometer maar het liep dermate lekker op m'n free's dat ik er uiteindelijk 15 van maakte.
Daarmee was fase 2 van m'n trainingsprogramma toch wel definitief afgesloten. Tijd om de free's ook te gaan gebruiken voor trainingen bij Just Run en wedstrijden.

Dinsdag was het dermate koud dat Pia ipv een interval een tempoduurloop gaf. Drie rondes van 3 km in opbouwende snelheid. Een perfecte trainingsvorm en het laatste rondje kon ik goed doortrekken. Dat ik op blote voeten in m'n schoenen loop trok wel de aandacht :-) maar de schoenen zitten zo soepel om m'n voeten dat ze heel goed warm blijven.

Woensdag gaf ik zelf training. Toch wel een speciale want het was de laatste HTA training. Ook ik legde meer de nadruk op duurloop met wat korte tempo's. Het is simpelweg te koud om stil te gaan staan of heel rustig te dribbelen. De groep lijkt klaar voor zaterdag en ze geven bijna allemaal aan door te gaan bij Just Run. Dat is natuurlijk mooi om te horen. Onder de toezegging elkaar zaterdag weer te zien in Dronten namen we als groep afscheid. Niet wetende dat de weervoorspellingen voor zaterdag extreem zouden worden.

Zaterdagochtend begint de reguliere training om 8.30 en omdat de houtwijkerkerstloop om 13.00 uur start, had ik van te voren aan Ton al aangeven geen training te willen geven. Ook meelopen stond niet op het schema. Echter, met de voorspelling dat extreem koud zou worden, was ik toch benieuwd wie er kwam opdagen en ik wilde ook Ton even spreken over de wedstrijd.
Iets voor half negen bij de sporthal aangekomen bleek Ton er te zijn, samen met 1 (!) loper: Walter. Na wat onderling gedol over de kou en het feit dat Walter de enige loper was, spraken Ton en ik af rond 11.00 uur gezamenlijk naar Dronten te gaan. Ton om 'de troepen' aan te moedigen, ik om me aan een 10 km te wagen.

Tja. 10 km bij -9, met berichten over een gevoelstemperatuur van -15. Dat is onbekend terrein en dus een tas vol kleding en de afspraak met mezelf om rustig te beginnen en geen risico's te nemen. Maar... om wel op blote voeten in m'n free's te lopen.

We waren vroeg in Dronten en 1 voor 1 druppelde de Just Runners binnen. Dat was geweldig om te zien. Voor diverse HTA'ers was het zelfs hun eerste wedstrijd. En dat in deze omstandigheden. Respect.
Met 3 laagjes bovenkleding, wat vaseline op m'n gezicht, een muts, handschoenen en m'n dikste tight aan dribbelde ik een kwartiertje voor de start naar buiten. De kou kwam je tegemoet. Inlopen was er niet bij, alleen wat huppen bij de start. Niet bepaald een ideale voorbereiding maar de wilskracht van iedereen was hartverwarmend.
Ongelooflijk ook om zoveel lopers te zien. Het blijft een apart volkje :-)

De wedstrijd zelf ging boven verwachting. De organisatie had het parcours goed sneeuwvrij gemaakt (hulde) en verkeer werd goed tegengehouden (nogmaals hulde). Bewust rustig startend om niet te diep in te hoeven ademen ging de eerste helft erg ontspannen. Het tempo was hoog genoeg om continu lopers in te halen (ik startte in het 2e deel van het lopersveld, waaronder ook veel deelnemers aan de halve marathon zaten) maar m'n ademhaling zat op een pastempo van 4 (4 passen per ademhaling). Eenmaal op de polderwegen, tussen de boerderijen, ging m'n ademhaling omhoog naar 2 passen maar toen was ik ook halverwege. Ondertussen had ik absoluut geen last van de kou. Na zo'n 8 kilometer had ik het gevoel dat ik voor mijn doen een goede tijd aan het neerzetten was. Ik had nog niet op m'n horloge gekeken maar als je blijft inhalen en zelf nauwelijks wordt ingehaald dan weet je dat het goed gaat :-). Dat motiveerde me om de laatste kilometer zo hard mogelijk te gaan. Dat leidde uiteindelijk tot een eindtijd van 45.08. Voor mij perfect!
Na afloop bleek wel dat Ton het zwaarder had gehad met het aanmoedigen (lees: stilstaan) van de Just Runners dan ik. Eenmaal terug in de scholengemeenschap die als omkleedruimte diende, kwamen 1 voor 1 de Just Runners weer binnen. Ieder met z'n eigen verhaal en iedereen terecht trots. Daarna met Ton terug naar Almere. Verwarming in de auto hoog aan en napraten. Een goede afsluiting van een koude, ik bedoel warme, loopweek.

10 km op m'n free's en Paul voor de groep

Het was een goede loopweek. Die begon van het weekeinde met een geslaagde ontbijtloop in Dronten als onderdeel van het HTA project. Vervolgens stond dinsdag weer een eigen training op het programma met als doel om in twee etappes van 5 km een rondje om het weerwater te lopen op m'n free's.
Ik werd zowaar twee keer aangesproken door een fietser. Dat overkomt me bijna nooit. Lopers vertellen vaak over het feit dat ze worden nageroepen en met de loopgroep hoor je ook regelmatig opmerkingen (dat kan harder / hup 1-2-3 / etc.), maar in m'n eentje maak ik dat zelden mee. Dit keer waren het echter zowaar positieve reacties. Allereerst complimenteerde iemand me over m'n snelheid. Dat was gelijk reden om wat rustiger te lopen :-) daarna zei een fietser dat ik de eerste loper was die hij tegen was gekomen die goed verlicht was.
Ondertussen liep ik soepel langs het weerwater waarbij ik echt kan genieten van de fraaie skyline. Dat beeld van een moderne stad wordt vervolgens weer teniet gedaan door de nieuwe naam van het stadscentrum: citymall 036. Het idee om Almere te promoten onder het kerngetal 036 is toch wel erg ouderwets. Enerzijds omdat 036 symbool staat voor de status van vroeger (een buitengebied), anderzijds omdat een kerngetal natuurlijk hopeloos verouderd is. Nog even en iedereen belt mobiel en over 5 jaar weet zelfs de Almeerse jeugd niet meer wat het kerngetal is.
Tja, dat soort gedachten gaan dus door m'n hoofd als ik aan het lopen ben.

Woensdag was bijzonder omdat Paul z'n eerste trainingsles gaf. Dat verliep prima. Hij stond enthousiast voor de groep en had het goed voorbereid. Een goede basis om de training 'skills' verder uit te bouwen.

Donderdag was het opnieuw tijd voor een rondje weerwater. Ik had me daarbij voorgenomen om minimaal 7 km achter elkaar te lopen maar indien alles goed voelde de volle 10 km door te lopen. Het tempo lag rustiger (mede door een forse wind tegen in het middenstuk) en in de laatste 2 km ging ik m'n bovenbenen voelen maar met een goed gevoel en zonder pijn kon ik de 10 km achterelkaar uitlopen. Weer een mijlpaal op m'n free's bereikt. Ik kom nu in een stadium waarin het lopen van wedstrijden en het meetrainen met Just Run op de free's tot de mogelijkheden behoort.
Die wedstrijd moet overigens nog even wachten: het familieweekeind staat voor de deur. Alle mogelijkheden voor een fraaie bosloop maar de cross moeten Mart en ik een keertje overslaan.

Rondjes Weerwater met tussenstops

Dinsdag en donderdag stonden er weer twee 'free trainingen' op het programma. Nadat ik afgelopen weekeind het 5 km rondje in 1 keer uitgelopen had, werd het tijd voor een nieuwe ronde om het weerwater heen van in totaal zo'n 10 km. Om dit toch enigszins op te bouwen legde ik dit rondje dinsdag met 3 korte wandelpauzes af en donderdag met 2 keer een minuutje wandelen. Dinsdag ging het erg goed, donderdag startte prima maar eindigde minder. Ik hield ik me wel aan een beheerste ademhaling (4 passen frequentie, zie ook een eerdere blogpost) maar ik verbaasde me over het tempo wat ik kon aanhouden en dat liep letterlijk lekker tot zo'n 8 km en daarna ging het lichaam protesteren. Het lopen van een rustig tempo blijft toch de grootste uitdaging. De schoenen zijn zo licht en soepel en je loopt steeds actief dus voor je het weet ga je weer richting wedstrijdtempo. Als ik de komende 2 keren de 10 km met respectievelijk 1 en geen tussenstops wil uitlopen dan moet ik echter nog rustiger gaan lopen.

Tussen de trainingen op m'n Nike Free's door, heb ik woensdag nog training gegeven voor het HTA (hardloop training Almere) project. Morgen volgt een training voor de A/B en zondag gaan we met de HTA deelnemers naar Dronten om het wedstrijdparcours van de houtwijkerkerstloop (het einddoel van de HTA) te verkennen. Aan deze 'verkenningsloop' zit tevens een ontbijt gekoppeld. Leuk initiatief! Betekent wel dat ik zondagochtend voor negenen in de auto richting Dronten zit en de gekregen Sinterklaaskadootjes nog even moet laten staan :-)

5 km op m'n free's

Een maand na m'n start op de free's, heb ik dit weekeind de eerste fase van mijn trainingsplan afgerond. Zaterdagmiddag liep ik het 5 km rondje met 1 stukje pauze, vanochtend ging het rondje zonder rust. De uitdaging van vanochtend was om een duurtempo aan te houden. Zowel de free's zelf als de loopstijl (midden/voorvoet) nodigen uit tot tempo's en voor je het weet ben je weer aan het versnellen. Daarom lette ik vandaag nadrukkelijk op het ritme van m'n ademhaling. Zolang ik 4 tellen in en uitadem dan zit ik in m'n duurzone. Dat betekende een paar keer gas terug nemen omdat m'n ademhaling ging versnellen naar de 2 tellen, maar al met al ging het perfect. Geen enkele last van spieren/pezen/gewrichten en de actieve pas geeft je constant het gevoel dat je kan versnellen wanneer je zin hebt.

Voor de komende weken staat uitbouw van de afstand op het programma. Ik moet bekennen dat ik daarbij met een schuin oog kijk naar de kalender. Op 13 december staat namelijk de volgende wedstrijd van de crosscup op het programma. Dit keer op het Almere strand. Voor mijn gevoel een ideale locatie om op m'n free's te lopen. Maar het is wel 8 km en in wedstrijdtempo. De komende twee weken moeten maar uitwijzen of ik daar klaar voor ben.

Van lantaarnpalen naar kilometer(s)

Gisteren weer een lantaarnpalenloop gedaan. Dit keer oplopend van 5-10-15 tot 40 palen. Dat betekende op het laatst een afstand van bijna 1 km. Tussendoor steeds 2 lantaarnpalen wandelen. Het gevoel was dermate goed dat ik besloot dat dit m'n laatste lantaarnpalenloop zou worden. De volgende keer moesten het kilometers worden.

Normaal gesproken neem ik minimaal een dag rust na een training op m'n free's. Maar vanavond begon het weer te kriebelen en besloot ik rond 20.30 uur voor de 2e dag achter elkaar m'n free's aan te doen. Via Google Earth had ik drie markeringspunten op het 5 km parcours bepaald. Aldus liep ik het in stukken tussen de 1 en 1/2 km.
Qua afstand stelt het natuurlijk weinig voor maar het voelt toch alsof ik de eerste fase van m'n trainingsopbouw met m'n free's heb afgerond. Wat begon met stukjes van 20 meter inclusief pijn in de kuiten, is nu uitgegroeid tot stukken van een km en meer. De volgende fase is om de afstand zonder wandelen verder uit te bouwen naar 5 km en daarbij de basissnelheid naar beneden te brengen zodat het meer een duurtempo wordt. Als dat goed gaat, wil ik het parcours verlengen richting de 10 km. Maar of ik daar in 1 of 2 maanden ben dat moet gaandeweg blijken.

Just Run One hour: van ‘zo vader zo zoon’ naar ‘je wordt ouder papa’

De uursloop van Just Run is een mooie traditie. En dit jaar is het voor mij persoonlijk een bijzondere want Mart loopt voor het eerst mee. Daar ging wel een ‘goed gesprek’ aan vooraf want hoewel hij 3 keer per week bij de AVA traint en inmiddels een stuk sneller dan ik ben op de 1 en 5 km is een wedstrijd van een uur toch een compleet nieuwe ervaring voor hem.

Daarom spraken we het volgende met elkaar af:
* Het eerste half uur lopen we samen
* Als hij daarna harder wil dan is dat prima
* Bij pijn: uitstappen
* Ik bepaal het tempo in het begin (ergens tussen de 4.45 en 5 minuten de km)
Aldus moet het voor Mart als 13-jarige ongetwijfeld wel een nieuwe loopervaring worden maar wil ik het risico op een blessure minimaliseren.

Hieronder ons gezamenlijke verslag dat oorspronkelijk voor de Just Run website is geschreven. De foto is van van Ron Gase.


Arjan: De wedstrijd begint vroeg. Om het lichaam toch de tijd te geven voldoende wakker te worden en in te kunnen lopen staat de wekker om 08.00 uur. Na brood en een banaan stappen we om iets over negenen de auto in. Wat volgt is het ritje naar Almere Haven en het halen van de wedstrijdnummers. Rond half tien staan we samen op het parcours om een rondje in te lopen, wat te rekken en strekken en de wedstrijd ‘tactiek’ (zie boven) nog eens door te nemen.
Mart: we gaan klaar staan voor de start. Wat me opvalt is dat niemand staat te dringen om vooraan te staan. Dat is wel anders dan de wedstrijden waaraan ik normaal gesproken meedoe.
A: Zo’n gemoedelijke start is echt een kenmerk van de Just Run One Hour!
M: Zonder dat het de bedoeling is, staan we dus vooraan. Als het startschot klinkt start iedereen rustig. We worden ingehaald door drie lopers en zitten al snel in een klein groepje.
A: Het begin van een wedstrijd is het toch een kwestie van in je ritme komen en na een kleine kilometer lopen we weer met z’n 2en, het groepje achterlatend.
M: We rennen al snel in een lekker tempo. Behoorlijk stevig maar het voelt goed. Op het tweede deel van het parcours hebben we een harde wind tegen en kan ik achter m’n vader schuilen.
A: De wind is inderdaad erg sterk, het is dan altijd verstandig om de luwte te zoeken.

M: De eerste doorkomst is rond de 11.30 minuten. Dat is wat snel. Tijdens het hardlopen worden we veel aangemoedigd omdat mensen weten dat we als vader en zoon samenlopen.
A: Dat is het mooie van een Just Run loop. Eigenlijk is het 1 grote loopfamilie
M: Het tweede rondje kunnen we het tempo goed vasthouden.
A: Ik kan het ondertussen niet nalaten om aanwijzingen te geven: kleine pas de brug op, pas op met het snijden van de bochten want daar is het glad, blijf schuin achter me lopen tegen de wind in… Gelukkig vindt Mart deze goedbedoelde tips niet erg (hij laat het in ieder geval niet merken).

M: Ik krijg veel aanwijzingen van m’n vader. Daar zitten wel een paar handige tussen. Ondertussen gaat het derde rondje in. Nu begint het zwaarder te worden. We zitten op de helft! Erg leuk dat we zoveel worden aangemoedigd.
A: Een half uur, dus dat betekent een korte evaluatie. Mart vertelt dat het goed gaat maar dat hij (nog) niet wil versnellen.
M: Het tempo is op dat moment snel genoeg!
A: Ondertussen lopen we van vrijwilliger naar vrijwilliger die als een soort ijkpunten op het parcours staan. Ze zijn allemaal even enthousiast en waarschuwen me dat ‘die kleine’ nog steeds vlak achter me zit.

M: Aan het begin van het vierde rondje krijg ik een dipje. Opeens voel ik m’n krachten wegvloeien. M’n vader moet wat rustiger aandoen omdat er anders een gat valt. Ik denk dat het nog wel eens zwaar kan worden en dat m’n vader toch sneller is.
A: Mart laat gaatjes vallen en ik zie een enkele vrijwilliger bezorgd kijken. Maar ik vertel tegen Mart dat het altijd tijdens een wedstrijd kan voorkomen dat je een dip hebt. De kunst is om te herstellen. Op het stuk wind mee tijdens het 4e rondje laten we het tempo iets zaken maar niet te veel. Ondertussen probeer ik Mart op te peppen. De mensen langs de kant roepen hem ook bemoedigend toe.

M: Rondje 4 is halverwege en ik voel me weer beter. Ik zie dat we nog een kwartier moeten. Voor mij is een kwartier lopen bekend terrein dus ik besluit te versnellen.
A: We lopen tegen de wind in en Mart loopt bij me weg! Dat had ik niet zien aankomen. Ik roep hem nog toe dat het een kwartier duurt en dat hij gedoseerd moet versnellen. Maar hij is weg, alsof de wind geen vat op hem heeft.
M: Ik loop richting start/finish en zie dat ik een gat heb geslagen. De toeschouwers vragen waar m’n vader is. Achter me dus. Met nog 13 minuten te gaan vragen ze bij start/finish of ik een krijtje wil maar dat sla ik af want ik verwacht nog wel een rondje te kunnen rennen.
A: Voor mijn gevoel gaat m’n tempo weer omhoog. Maar Mart loopt ondertussen van me weg. De vrijwilligers en toeschouwers kunnen het niet laten op te merken dat Mart voor me loopt. ‘Je wordt ouder papa’ hoor ik. Maar ik geniet!

M: Ik probeer m’n versnelling in rondje 5 vast te houden maar de laatste kilometer is zwaar. De wind maakt het extra moeilijk. Bij start/finish heb ik nog twee minuten te gaan. Ik krijg veel aanmoedigingen en pak een krijtje aan. Ik probeer nog een eindsprint te doen maar ik kan alleen m’n tempo vasthouden. Bij de tweede bocht klinkt de toeter. Voordat ik m’n nummer op kan schrijven moet ik eerst uithijgen. In de verte zie ik m’n vader en wandel naar hem toe.
A: Het laatste stuk is afzien. Ik wil in ieder geval 5 rondes lopen en met nog 1 minuut op de klok lukt dat. Bij de finish word ik een rondje gelapt door de eerste loper en probeer in ieder geval nog de volgende bocht te halen. Iets voorbij de ‘standplaats’ van Hans gaat de toeter. Ik schrijf m’n nummer op de grond en zie Mart in de verte aan komen lopen. Samen wandelen en dribbelen we vervolgens naar de finish. In de kantine drinken en eten we nog wat, praten even na met andere lopers en gaan naar huis. Een mooi einde van een perfecte vader-zoon loop.

M en A: we willen alle vrijwilligers bedanken voor deze mooie loop, volgend jaar weer!

En voor wie benieuwd is naar de einduitslag: Mart haalde een afstand van 12685 meter, bij mij bleef de teller steken bij 12504.

Boek review: Eens een hardloper, door John L. Parker

Dat hardlopen populair is, is niet alleen te merken op straat of in het bos. Ook in de boekwinkel is het overduidelijk. Had je tot een paar jaar geleden geluk als er ergens tussen de voetbal- en wielrenboeken een verdwaalde titel over hardlopen stond, nu is er volop keuze. Dan gaat het vaak om boeken die lijken mee te willen liften op de looptrend. Maar in het geval van 'eens een hardloper' is dat zeker niet het geval. Het boek van John L. Parker is sinds 1978 in de VS een cultboek en is nu eindelijk ook in Nederlandse druk is uitgegeven.

Eens een hardloper is een pure sportroman waarin het draait om de middenafstandloper Quenton Cassidy. Het boek blinkt uit in de wijze waarop Parker de atletieksfeer aan een US college beschrijft met daarin als hoogtepunten de trainingen en wedstrijden van Cassidy die droomt van het breken van de 4 minuten grens op de mijl en zich daarvoor aan een extreme leefstijl onderwerpt. Daarmee is het een boek dat niet alleen hardlopers maar ook andere (fanatieke) sporters zal aanspreken.

Eens een hardloper
Parker, J.L.

Boek review: Lore Of Running, door Tim Noakes

M'n derde boekbespreking gaat over een boek dat ik, ik moet het gelijk maar bekennen, niet uitgelezen heb. Maar denk niet dat ik het hier ga afbranden, het is namelijk een geweldig non-fictie loopboek.

Het boek waar ik op doel is 'Lore Of Running'. Dit wordt door velen als de 'loopbijbel' beschouwd. Waar de meeste loopboeken aspecten als bewegingsleer, voeding, trainingsschema's, hardlopen voor specifieke doelgroepen, blessures, het lopen van ultramarathons etc. slechts aanstippen, duikt Tim Noakes de diepte in. Dit leidt tot een pil vol wetenschappelijk onderbouwde verhandelingen van ruim 900 pagina's waarbij de uitgever zo aardig is geweest om daar de 100 pagina's aan referenties maar niet aan toe te voegen. Deze zijn namelijk als pdf op het internet gezet. Wat het boek ook bijzonder maakt is Noakes kritische blik op gangbare theorieen. Lore of Running is geen opsomming van bekende feitjes: Noakes streeft juist naar nieuwe inzichten.

Omdat het boek een enorm scala aan onderwerpen behandelt, zit er voor elke serieuze loper wel iets interessants bij. Mijn favoriete delen gingen over 'training the mind', 'risks and benefits of training at a young age' en 'learning from the experts'. Dit laatste hoofdstuk (120 pagina's lang!) beschrijft Noakes historische lopers en loopprestaties, gaat hij in op looptheorieën uit het verleden en legt hij de link met moderne theorieën.

Hoewel ik normaal gesproken niet de prijs noem, kan ik het hier toch niet laten: het boek kost slechts 25 euro. Daarmee is het per pagina en per brokje informatieve tekst waarschijnlijk het goedkoopste loopboek dat er is. En dan maakt het dus ook niet uit of je sommige hoofdstukken bestudeert en andere slechts doorbladert.
Kortom: een boek voor de serieuze loper (en trainer!), zeer interessant om te lezen en ideaal als naslagwerk

Lore of Running
Tim Noakes

Twee lantaarnpaallopen en een hartslagtraining

Deze week weer twee lantaarnpaallopen op m'n free's gedaan. Geen series meer maar steeds een opbouwende afstand. Dinsdag 1 lantaarpaal rennen, 2 dribbelen, 2 rennen, 2 dribbelen, 3 rennen, 2 dribbelen, 4 rennen, etc. Uiteindelijk liep dit op m'n 5 km parcours op tot 20 lantaarnpalen. M'n kuiten voel ik niet meer en dat is positief! Het gevolg is wel dat het tempo omhoog ging en aldus je wel weer tegen een nieuw 'zwakste punt' oploopt. Wat dat betreft is je lichaam een keten: het is bijna onmogelijk om alle schakels even sterk te hebben. Maar ik weet dat m'n rechter achillespees de spreekwoordelijke zwakke schakel is en ik doe dagelijks braaf m'n oefeningen :-)

Omdat alles goed voelde heb ik donderdag de ren afstanden verder opgevoerd via 2 lantaarnpalen rennen, 2 dribbelen, 4 rennen, 2 dribbelen, 6 rennen, etc. om uiteindelijk op 26 lantaarnpalen uit te komen. Op zich natuurlijk niet echt een afstand (zo'n 500 meter) maar het aantal lantaarnpalen rust wordt steeds kleiner en als alles goed gaat wil ik over zo'n 3 of 4 weken het hele rondje zonder rust lopen op m'n free's.

Tussen beide trainingsavonden door, stond woensdag het geven van een hartslagtraining op het programma. Helaas was de opkomst niet groot (weer / wind, open avonden voortgezet onderwijs, voetbal op tv, .... wie het weet mag het zeggen). Maar een hartslagtraining is voor de meeste lopers toch nieuw. Er lag voor iedereen een hartslagmeter en een borstband klaar om vervolgens via wat intervaloefeningen en een max. test meer te leren over hartslag en het gebruik van een hartslagmeter.

Komende zaterdag hoef ik geen training te geven dus kan ik lekker aansluiten bij de a/b groep om zelf mee te lopen. Zondag staat de Just Run one hour op het programma. Onze traditionele uursloop waarbij het er om gaat om in 1 uur een zo groot mogelijke afstand af te leggen. Normaal gesproken betekent dat voor mij een afstand van zo'n 13 km maar ik denk niet dat dat er nu in zit. Echter, niet getreurd want Mart loopt mee. We hebben afgesproken het eerste half uur samen te lopen. Vervolgens kijken we wel hoe het gaat. Zijn basissnelheid ligt veel hoger en hij traint bij AVA 75 - 90 minuten. Maar daarin zit de nodige rust: een uur lang een duurtempo lopen is nieuw voor hem. De kunst is dus om goed aan te voelen hoe het gaat.

Boek review: Hardlopen: van basis- tot wedstrijdsport, door Sean Fishpool

Voor m'n tweede boekbespreking heb ik bewust gekozen voor Sean Fishpool's 'Hardlopen: van basis- tot wedstrijdsport'. Dit is wat mij betreft een ideaal 'mijn eerste hardloopboek'. Het leest makkelijk weg en de basiselementen van het hardlopen (kleding, schoeisel, blessures, warming up, schema's, etc.) komen aan bod. Verwacht geen diepgaande visie, wel een vlot leesbaar, praktisch boekje met veel illustraties. Wat dat betreft is het enige minpuntje dat de titel teveel suggereert. Wie echt geïnteresseerd is in hardlopen als wedstrijdsport zal een specialistischer boek moeten aanschaffen.

De afgelopen jaren heb ik dit boek dan ook vele malen uitgeleend aan familie en vrienden als zich weer eens een kans voordeed iemand tot het lopen te bekeren :-). En wie het op dit moment heeft... mag het zeggen want ik moet bekennen dat ik het boek letterlijk en figuurlijk mis.
Kortom: een ideaal, praktisch boekje voor de beginnende loper.

Hardlopen
Sean Fishpool

De crosscup en hoe het allemaal begon

Dit weekeinde stond de tweede wedstrijd van de crosscup 2009/2010 op het programma. De crosscup is en blijft zeer speciaal voor me. Dat begon 8 jaar geleden. Mart was toen nog 5, wilde dolgraag op atletiek maar was nog te jong (minimum leeftijd om lid te worden van AVA'81 was 6). De cross van de AVA was echter een loop circuit zonder minimumleeftijd. Reden genoeg dus voor Mart om mee te willen lopen. Maar in het weekeind van die eerste crosswedstrijd voor Mart waaide het de zaterdag windkracht 9 en het idee dat Mart de dag erop in z'n eentje 2 km door het bos zou lopen vond ik niet echt prettig. Dus besloot ik om mee te lopen. We hadden er beiden lol in en de volgende loopjes van het circuit gingen we samen.

Daarbij merkte ik echter dat ik de ene keer lekker liep en de andere keer niet vooruit te branden was. En dat was voor mij de reden om zelf maar eens te gaan trainen. Acht jaar later lopen we nog steeds samen. Mart de 4 km (hij werd vorige wedstrijd 3e bij de 'mannen' 4 km), ik loop de 8 km (22e bij de 'masters'......). Ondertussen ben ik trainer geworden en zit Mart alweer 7 jaar op atletiek. Ben ik blij met een km tijd onder de 4 minuten en raffelt Mart die af in 3.12.
Maar al die jaren lopen we samen in, verkennen we het parcours, bespreken de wedstrijdtactiek en lopen we ook samen uit, ondertussen elkaar vertellend over de belevenissen tijdens de wedstrijd.

Kortom: de crosscup is een stukje familietraditie, eentje die ik nog heel lang hoop voort te zetten. Wat dat betreft was het ook mooi om nu Bram te zien lopen met z'n kleinkinderen. Net terug van de marathon van New York liep hij nu hand in hand met twee kleine kids door het bos te rennen in z'n rol als opa.
Lopen een individuele sport? Soms wel maar zeker niet altijd :-)

Het HTA project en een goede lantaarpalenloop

Woensdag weer training gegeven. Dit keer aan A t/m D plus de deelnemers aan ons HTA (Hardloop Training Almere) project. In totaal 21 lopers, alleen de HTA beginners hadden een andere trainer.

Het HTA project is een vervolg op vorig jaar. In plaats van lid worden van Just Run bieden we lopers de mogelijkheid om gericht toe te werken naar een evenement (Houtwijkerkerstloop). Naast wekelijkse training krijgen ze tevens een schema, voorlichting mbt schoeisel, voeding, het gebruik van een hartslagmeter en kan worden deelgenomen aan de 'just run one hour' en een ontbijtloop.
Wat mij betreft een mooie mogelijkheid voor 'vrije lopers' om hun kennis mbt het lopen te verrijken, wat andere lopers te ontmoeten en met behulp van een schema gericht toe te werken naar een wedstrijd.

Donderdag weer m'n free's aangetrokken voor een lantaarnpalenloop. Zelfde rondje als de vorige keren maar de hardloopafstand zonder pauze opnieuw opgebouwd. Dit keer door series van 2 te maken (2 x 1 laantaarpaal hardlopen, 1 rust, 2 x 2 lantaarnpalen.... etc.) Aldus bouwde het aan het eind van de ronde op tot 12 lantaarnpalen (zo'n 200 meter).
Ik merk dat m'n voeten / pezen / spieren gaan wennen aan het lopen op de free's. M'n kuiten lopen minder vol (terwijl de afstand zonder pauze toeneemt) en de volgende dag heb ik nauwelijks meer spierpijn. Het doen van oefeningen in de rust stukken (lopen op hakken, tenen, buiten- en binnenkant van de voet ) geeft ook een goed gevoel.
Alle reden dus om door te gaan met deze geleidelijke opbouw als ik op verharde wegen train.

Runners high maakt van een geweldige training een onvergetelijke

Vandaag wilde ik eens kijken of ik op m'n free's ook in een rustig duurtempo wat langere stukken kon lopen. Niet op het asfalt (zoals met de lantaarnpalen trainingen) maar in het bos, op een zachtere ondergrond.
1 van m'n favoriete looproutes is het bosgebied rond de Kemphaan. Als je bij de pandahut parkeert en de vaart oversteekt ligt er een prachtig bospad richting stichting Aap op je te wachten. Deze route had ik dus uitgekozen met het idee om op gevoel te lopen en wel te zien waar ik uit kwam en hoe lang ik zou lopen.

Het weer was perfect: zon, mist en herfstkleuren zorgden voor een prachtige route die ik rustig dribbelend aflegde, zo nu en dan wandelend om een roofvogel wat nader te bekijken, zo nu en dan ongemerkt in een iets harder tempo. Het bos was stil en ik genoot met volle teugen. Enig nadeel van Almeerse bossen is dat ze klein van omvang zijn en dat veel paden uiteindelijk toch uitmonden in een fietspad of weg.
Daardoor stond ik op een gegeven moment ook aan de rand van het bosgebied stil. Hier eindigde het bospad en voor m'n gevoel was de training ook wel klaar. Het was heerlijk geweest, het tempo rustig. De keuze was nu om via de openbare weg terug te lopen / wandelen of om te keren en de kortste bosroute terug te rennen. Ik koos voor het laatste maar het voelde toch een beetje als een verplicht stukje.
Na een paar minuten merkte ik echter dat m'n blik naar binnen keerde. Dit gevoel van een 'trance' is voor mij een indicatie van een runners high, maar meestal wordt zo'n trance verstoord. Dat leek ook dit keer weer te gebeuren: m'n gedachten gingen naar m'n werk. In een poging m'n hoofd niet de overhand te laten nemen besloot ik een 'loop mantra' te zeggen, iets wat ik weinig doe. Soms helpt het als je helemaal stuk zit en je alleen maar met pijn bezig bent. Dit keer was er echter geen pijn, alleen de gedachte die me dreigde weg te leiden van de trance. De loopmantra werkte wonderwel erg snel en wat er toen gebeurde was onvergetelijk. Het looptempo ging als vanzelf omhoog en m'n blik keerde zich naar binnen. Ik merkte dat ik steeds harder liep en m'n hoofd zei ergens diep van binnen 'dit hou je niet vol' maar m'n benen trokken zich er niets van aan en voerden het tempo op. Lichaam en geest leken echt gescheiden en voor m'n gevoel vloog ik over de bospaden. Harder en harder. Uiteindelijk naderde ik het einde van het bospad en namen m'n benen gas terug. Vervolgens nam m'n hoofd het weer over.
Misschien duurde deze runners high maar 1 1/2 km maar het maakte van een geweldige training een onvergetelijke.

Zaterdagtraining met mooi weer garantie

De zaterdagochtend training is een bijzondere en vanochtend was het geen uitzondering. Het regende tot half negen maar we waren de deur van de sporthal nog niet uit of het werd droog en toen ik met de A-B groep langs het Weerwater liep ging de zon zelfs schijnen. De mooi-weer-garantie (waar de training ook om bekend staat) bleek weer te werken en de enkele loper die nog twijfelde wel of niet te komen trainen werd alweer beloond.
Het aardige van het rondje weerwater is dat dit een typisch Just Run rondje is en alle lopers uit de a, b en c groep hebben het vele malen gelopen. Echter 90% van deze lopers kent het alleen van de reguliere loopwijze: een lekker rondje op mooi fietspaden, eventueel met wat tempowisselingen.
Het zaterdagrondje ziet er echter anders uit. Een rondje Weerwater als fartlek betekent niet alleen tempowisselingen maar ook:
* de diverse strandjes over (in tempo)
* waar mogelijk gras meepakken (oppassen voor de konijnenholen)
* tussen de flats en het water langs (bukken voor overhelende takken en oppassen voor het modder)
* over de pier (heen en terug) en de houten flonders (glad, kans op opschrikkende eenden) bij de waterskibaan
* door het hobbelige en modderige terrein achter het ziekenhuis

Ondertussen genieten van de omgeving en veel lol. Er is altijd wel een sterk verhaal wat de ronde doet en Paul's sperenverhaal (hij heeft geleerd bij de trainerscursus dat je bij je lesvoorbereiding goede afspraken moet maken over trainen op het veld ivm speertraining, iets dat voor Just Run ook erg relevant is) lijkt uit te groeien tot een klassieker.

Na een uur weer terug op het honk en afgesloten met een cooling down waarbij iedereen z'n eigen favoriete oefening mocht inbrengen. Een toepasselijke afsluiting van een training.

Weer een rondje 'in z'n vrij' en een goed gesprek over 'het geval Jan Kees'

Gisteravond weer m'n lantaarnpalen rondje gelopen op m'n free's. Dit keer steeds series van drie waardoor ik uiteindelijk opbouwde naar afstanden van 8 lantaarnpalen hardlopen. Wel halverwege het parcours overgestapt op 2 lantaarnpalen rust (ipv 1) omdat de rust gevoelsmatig anders te kort werd. Daarbij deed ik al wandelend wat versterkende oefeningen voor m'n voeten door afwisselend op tenen, hakken en zijkanten van m'n voeten/schoenen te lopen.
Ik merk dat ik mijn kuiten minder voel tijdens en na de training. M'n rechter achillespees (al lange tijd een zwakke plek) is wel wat gevoelig maar niet anders dan bij reguliere trainingen.
Na het douchen (warm en koud) gelijk door naar Just Run voor een overleg met Paul. Paul volgt de looptrainer 3 cursus bij de atletiekunie en ik ben z'n praktijkbegeleider. Onderdeel van deze begeleiding is het bespreken van een aantal opdrachten. Gisteravond stond o.a. 'het geval Jan Kees' centraal (een MILA atleet die zich een breuk traint maar alleen maar slechter wordt). Paul had de opdracht al uitgebreid uitgewerkt dus het was vooral samen van gedachten wisselen of het hier en daar nog wat kon worden aangescherpt.
Morgenochtend staat weer een fartlek training voor de A-B groep op het programma. Dit keer wil ik een grotere ronde lopen. Heb er zin in.

Sportwagen of oldtimer....

Gisteravond weer de Free's aangetrokken. Dit keer voor een lantaarnpaal loop met opbouwende afstanden en gelijkblijvende rust. Niet echt een spannende methode maar het maakt het wel mogelijk om opbouw onder controle te houden en volgende keren bewust uit te breiden.
1e serie: 4x 1 lantaarnpaal hardlopen (extensief), 1 lantaarnpaal wandelen
2e serie: 4x 2 lantaarnpalen hardlopen, 1 lantaarnpaal wandelen
3e serie: 4x 3 lantaarnpalen hardlopen, 1 lantaarnpaal wandelen
t/m 6 lantaarnpalen hardlopen. Tijdens het wandelen voor de zekerheid steeds wat dynamische rekoefeningen gedaan. In totaal een parcours van zo'n 5 km gevolgd en na 35 minuten was ik weer thuis. Niet moe, de kuiten wel wat stijf maar minder als de vorige keer. Vervolgens afwisselend koud en warm de benen afgespoeld. Vandaag heb ik geen last van m'n kuiten. Positief dus.

Het gevoel van de Free's blijft nog steeds bijzonder. Ik loop er in zonder sokken om nog meer gevoel te houden en dat maakt het mogelijk om de landing echt te finetunen. Iets meer op de voorvoet of toch meer de middenvoet, mate van reactiviteit bij landing, etc. Alleen moet ik bekennen dat het eerder voelt als het finetunen van een oldtimer dan van een sportwagen :-)
Daarnaast suggereert finetunen dat je weet op welk moment de 'tuning' optimaal is. Maar dat blijkt lastig te zijn. Hopelijk ontstaat dat gevoel gaande weg het 'experiment'.

Fartlek, herfst en een goed gesprek

Afgelopen zaterdagochtend weer een fartlek training gegeven bij Just Run. Fartlek is m'n favoriete trainingstype. De afwisseling van een rustig duurtempo, versnellingen, wisselende ondergrond, heuveltjes (ja, die zijn er in de diverse Almeerse parken), bruggen en trappen vind ik heerlijk. Daarnaast zorgt het tijdstip (08.30 uur) er voor dat het altijd licht is en dat de kleine groep aanwezigen tot de echte liefhebbers gerekend mogen worden.

Dit keer bestond de a-b groep uit 10 lopers. Omdat ik de laatste 2 keren met deze groep al een lange ronde had gelopen, ging de training nu naar een wat compactere locatie: het Lumiere park. Zand, bospad, gras en heuvel liggen hier bij elkaar. Ideaal om parcoursjes uit te zetten waarop iedereen op z'n eigen niveau 'los kan'. Als toetje 1 van van mijn favoriete werkvormen: een cijferspel: de groep werd verdeeld in 4 (de snelsten) en 6 (de anderen). Ik sta bovenop de heuvel en roep een getal. Zoveel lopers van elke groep moeten hard naar boven lopen en rustig naar beneden dribbelen. Vervolgens roep ik weer een getal en moet dat aantal naar boven. Dus stel ik dat ik 3 roep dan mag er 1 van de snelste groep (van 4) rusten en 3 van de andere groep (van 6). Roep ik vervolgens 4 dan moeten alle snellen naar boven en mogen 2 van de andere groep rusten. Het initiatief om wel/niet te lopen blijkt altijd vanzelf goed te gaan. Terwijl ik boven getallen roep en degenen die rusten aanmoedigen, loopt iedereen uiteindelijk een flink aantal keer hard de heuvel op.

Wat verder de training van afgelopen zaterdag heerlijk maakte was het fraaie herfstweer. Aangenaam weer en het 'regende' gele en rode bladeren in het park.

Zondag stond een rustige duurloop op het programma. Eentje waar ik naar uit heb gekeken want het betekende eindelijk weer een 'reünie' met Helen en Rudolf. Terwijl we relaxed door het bos nabij de manage van Almere-Buiten 'dribbelden' hadden we alle tijd om weer even bij te praten. En bijpraten met twee (life)coaches betekent al snel diepgaande gesprekken :-) Een uurtje is dan niet genoeg dus afgesproken dat we hier maar een traditie van moeten maken en eens in het kwartaal iets inplannen.

Ik loop vrij en m'n kuiten lopen vol

Deze week 2 keer getraind met m'n free's. Stukjes hardlopen afgewisseld door stukje wandelen. Vooral op gevoel. Hierbij wat losse indrukken:
* door het materiaal (vormgeving, enigszins elastisch materiaal, lichte gewicht) zit de schoen als gegoten.
* je hebt direct contact met de ondergrond, dat je daarbij ook de oneffenheden voelt vond ik positief
* de schoen ondersteunt geen haklanding, je gaat dus 'vanzelf' op je midden- of voorvoet lopen. Hierdoor heb je steeds het gevoel alert te lopen maar ook de neiging om het tempo op te voeren
* een aantal spieren gaat protesteren, met name m'n kuiten 'liepen vol'. En die voel ik vandaag, een dag na m'n laatste training, nog behoorlijk

Het gevolg van deze andere vorm van belasting is dat ik wel extra moet letten op het doen van versterkende en ontspannende spieroefeningen. Die heb ik toch al in een eerder stadium van de fysio meegekregen maar worden alleen maar belangrijker.

Voor het komend weekeind laat ik de Free's in de kast staan en pak ik weer m'n vertrouwde Mizuno's. Morgen geef ik fartlek aan de A-B groep van Just Run en zondagochtend is dan toch eindelijk tijd voor een 'loop reünie' met Helen en Rudolf.

Het is oranje en het weegt bij niks....

In het boek 'de geboren renner' wordt ook ingegaan op blootvoets lopen (bare foot running) en alternatief schoeisel. Denk daarbij aan schoeisel dat je natuurlijker laat lopen (dus geen haklanding), flexibel is en beter contact geeft met de ondergrond zonder dat je je voeten open haalt.



Voorbeelden zijn het lopen op bootschoenen, Vibram Fivefingers (zie foto: niet veel meer dan een vijftenig beschermlaagje voor je voeten)en Nike Free's concept. De bootschoen is niet bedoeld voor hardlopen (qua pasvorm, vochtregulatie e.d.), de Fivefingers is me - nu nog- te heftig (qua looks maar ook door het geheel ontbreken van elke vorm van demping) maar Nike Free's concept zag ik wel zitten. Ook al moet ik bekennen dat ik bij de aanschaf van m'n eerste paar schoenen voor Nike koos vanwege het ondersteunende gevoel, iets wat ik nu juist nadrukkelijk probeer te vermijden.



Het Free concept kent 3 types: 7-5-3. 7 geeft het meeste ondersteuning, 3 staat het dichtst bij blootvoetslopen.
Zo'n maand geleden besloot ik naar winkel te gaan om het concept even uit te proberen waarbij m'n gedachten uitgingen naar type 5. Dat bleek echter niet eenvoudig. Er is weinig vraag naar deze schoen en het bestellen duurde al met al ruim drie weken.
Maar afgelopen weekeind was het dan zover. In knaloranje stonden ze voor me klaar bij Run2day.
De verkoper keek me indringend aan en was niet de eerste die me vroeg wat ik met deze schoen wilde gaan doen. Je hebt blijkbaar wat uit te leggen als je er mee rond gaat lopen :-) Dat leverde echter een aardig gesprek op en wat goede tips.

Tja, en wat ga ik met deze schoen doen? In ieder geval starten met korte stukken lopen, kijken hoe het voelt, wat er gebeurt. Wie weet blijkt het een goede schoen voor 'erbij'. Er zijn baanatleten die de schoen gebruiken voor specifieke oefeningen om de voet en enkel sterker te maken. En wie weet bevalt het zo goed dat ik er een 10k of meer meer ga lopen.
Morgen wil ik meer vertellen over de eerste ervaringen, maar naast de kleur was er nog 1 ding wat me direct opviel: het zijn echte lichtgewichten. Zijn m'n andere schoenen 350-450 gram per schoen, de Free weegt 250 gram.

Natuurlijker lopen: tijd voor een experiment

Discussies over looptechniek, schoeisel, warming up en vele andere elementen in het hardlopen zie je overal om je heen. Als trainer kan je er niet omheen op het moment dat je een cursus volgt, maar ook de gemiddelde loper wordt er mee geconfronteerd. Op de club, bij het lezen van runners world, bij het kopen van nieuwe loopschoenen maar ook als je geblesseerd raakt en je afvraagt wat je fout doet en/of beter kan.

Na weer eens te lang met een blessure te hebben doorgelopen (ik denk zelfs nog de naweeen van de marathon van Rotterdam), maar ook na het lezen van 'de geboren renner' vond ik het een maand geleden tijd om eens iets nieuws te proberen en mezelf een experiment voor te schotelen. Niet zo extreem als Christopher McDougall (zie ook m'n boekreview in een eerdere blogpost) maar wel 1 die me, net als McDougall dichter bij de essentie van het lopen moet brengen.

Er zijn mensen die van mening zijn dat hardlopen tegennatuurlijk is en dat als je het al wil doen je dit zo beschermd mogelijk moet doen. Simpel gezegd: hoe meer demping, des te beter. Aan de andere kant heb je mensen die vinden dat hardlopen in het dna van de mens zit en je dus zo snel mogelijk 'terug naar de natuur moet'. Simpel gezegd: ren blootvoets. In McDougall's boek kom je van deze laatste categorie mooie voorbeelden tegen.

Zelf denk ik dat de mens geboren is om te rennen. Dat voel ik op het moment dat ik door het bos hardloop of met loopmaten een intervaltraining doe. Maar we zijn in onze westerse wereld iets/veel van die natuurlijke aanleg kwijtgeraakt. En daarnaast werkt het feit dat onze leefruimte voor het grootste deel geasfalteerd is, ook niet echt mee. Lopen in de stad verschilt fundamenteel met lopen in de savanne. Vertaald naar mezelf betekent dat: ik wil wel terug naar een natuurlijkere manier van lopen maar stapsgewijs en dan zie ik wel waar ik uitkom.

Voor mezelf houdt die keuze ook in dat ik op zoek ben gegaan naar een ander type hardloopschoen. Een schoen die je niet gericht is op demping en het ondersteunen van een haklanding maar die je het gevoel geeft contact te hebben met de grond en je dwingt (of positiever gezegd 'motiveert') op je midden/voorvoet te landen.
Om het maar eens zweverig te formuleren: ik wil de vrijheid die ik voel als ik op blote voeten over het strand ren ook voelen in de stad. En dan ook op zo'n wijze dat ik er minder blessuregevoelig van wordt. Of dat allemaal gaat lukken weet ik niet, daarom is het ook een experiment.

En dus is het zinvol om aan het einde van deze blogpost nog even een 'disclaimer' neer te zetten. Zie de blogposts die ik hierover schrijf vooral als een verslaglegging. Heb je zelf ervaring, deel ze maar zie mijn experiment svp NIET als een pleidooi om het ook zo te doen. Er is m.i. niet een ideale aanpak, alleen al omdat ieder mens fysiek gezien verschillend is, iedereen andere doelen heeft en ook nog eens anders traint. Het is dus geen kwestie van het kopieren van het 'beste kunstje', wel van openstaan voor verschillende ideeën en kritisch kijken naar wat voor jou werkt.

Boek review: De geboren renner, door Christopher Mc Dougall

Geboren renner
McDougall, C. & MacDougall, C.

Het aantal hardloopboeken in mijn boekenkast groeit gestaag. Ik heb even zitten te twijfelen welk boek ik als eerste zou reviewen, maar heb besloten om gelijk maar met mijn huidige favoriet te beginnen: 'de geboren renner', geschreven door Christopher McDougall.

Voor iedereen die van lopen houdt is dit een 'must read'.

Het knappe van dit boek is dat het op drie niveaus gelezen kan worden:

* als een spannend (en waar gebeurd!) verhaal over een gefrustreerde loper die zich in een loopavontuur stort, op ontdekkingstocht gaat in Mexico en daar de meest bizarre personages tegenkomt. Dit mondt uiteindelijk uit in een loopwedstrijd tussen leden van een legendarische indianenstam en een scala aan ultrarunners uit de 'moderne wereld'.

* als een kritische verhandeling op de huidige loopcultuur en de (commerciele) drang naar maximale ondersteuning van lopers. Iets dat niet leidt tot snellere tijden of minder blessures maar eerder het tegenovergestelde tot gevolg lijkt te hebben

* als een zoektocht naar de wezensvraag 'wat maakt de mens tot een mens', inclusief het belang van het lopen in de opkomst van de homo sapiens.

McDougall weeft deze componenten fraai door elkaar heen. Het resultaat zal voor iedereen anders zijn (dat ligt er ook aan of je 'gevoelig' bent voor het tweede en/of derde niveau) maar voor mij was het zeer inspirerend. Zo heeft z'n kritische verhandeling over loopschoenen me aangezet om me meer te verdiepen in 'barefoot running'. Niet dat ik nu ineens op blote voeten het asfalt aan ga vallen maar het heeft wel geleid tot de aanschaf van een paar 'afwijkende' schoenen. Daar kom ik echter zeer binnenkort op terug.

Weer aan de slag met m'n blog!

Het is erg lang stil geweest op m'n blog. Dat komt natuurlijk mede omdat ik het gebruikte om te vertellen hoe m'n voorbereiding voor de marathon van Rotterdam van 2008 er uit zag.

Het is echter de hoogste tijd om er weer mee te starten. Nee, niet met een marathon voorbereiding, maar met het regelmatig schrijven van een blogpost. Ik heb daarbij een aantal onderwerpen voor ogen:

* boeken: het aantal loopboeken in m'n boekenkast groeit gestaag, ik ben van plan om van de boeken die ik gelezen heb een korte recentie en/of beschrijving te geven.

* trainingen bij Just Run: korte verslagen van gegeven of gevolgde trainingen

* voorbereiding en lopen van 'wedstrijden': verwacht hier geen beschrijvingen van topprestaties. In mijn loopwoordenboek is een term als 'plezier' veel belangrijker dan 'PR', laat staan 'winnen'.

* praktijkbegeleiding: ik begeleid Paul, ook lid van Just Run, voor de cursus trainer loopgroepen (tegenwoordig is de veelzeggende naam 'cursus niveau 3').

* mijn ervaringen met mijn nieuwste loopschoen: de Nike Free 5.0 V4. Deze schoen moet het blootvoetslopen op een verantwoorde manier benaderen. Ik ben van plan m'n ervaringen te beschrijven. Geen verkooppraatjes maar een persoonlijk verhaal. Hoe ik de schoen ga gebruiken (ter verrijking van m'n training of echt met als doel om er bijv. een 10 k mee te lopen) dat weet ik nog niet, laat staan of ik me ooit waag aan het 'barefoot running'.

Tot zover. Als je vragen / opmerkingen hebt, laat iets van je horen in de commentaar box.