Runners high maakt van een geweldige training een onvergetelijke

Vandaag wilde ik eens kijken of ik op m'n free's ook in een rustig duurtempo wat langere stukken kon lopen. Niet op het asfalt (zoals met de lantaarnpalen trainingen) maar in het bos, op een zachtere ondergrond.
1 van m'n favoriete looproutes is het bosgebied rond de Kemphaan. Als je bij de pandahut parkeert en de vaart oversteekt ligt er een prachtig bospad richting stichting Aap op je te wachten. Deze route had ik dus uitgekozen met het idee om op gevoel te lopen en wel te zien waar ik uit kwam en hoe lang ik zou lopen.

Het weer was perfect: zon, mist en herfstkleuren zorgden voor een prachtige route die ik rustig dribbelend aflegde, zo nu en dan wandelend om een roofvogel wat nader te bekijken, zo nu en dan ongemerkt in een iets harder tempo. Het bos was stil en ik genoot met volle teugen. Enig nadeel van Almeerse bossen is dat ze klein van omvang zijn en dat veel paden uiteindelijk toch uitmonden in een fietspad of weg.
Daardoor stond ik op een gegeven moment ook aan de rand van het bosgebied stil. Hier eindigde het bospad en voor m'n gevoel was de training ook wel klaar. Het was heerlijk geweest, het tempo rustig. De keuze was nu om via de openbare weg terug te lopen / wandelen of om te keren en de kortste bosroute terug te rennen. Ik koos voor het laatste maar het voelde toch een beetje als een verplicht stukje.
Na een paar minuten merkte ik echter dat m'n blik naar binnen keerde. Dit gevoel van een 'trance' is voor mij een indicatie van een runners high, maar meestal wordt zo'n trance verstoord. Dat leek ook dit keer weer te gebeuren: m'n gedachten gingen naar m'n werk. In een poging m'n hoofd niet de overhand te laten nemen besloot ik een 'loop mantra' te zeggen, iets wat ik weinig doe. Soms helpt het als je helemaal stuk zit en je alleen maar met pijn bezig bent. Dit keer was er echter geen pijn, alleen de gedachte die me dreigde weg te leiden van de trance. De loopmantra werkte wonderwel erg snel en wat er toen gebeurde was onvergetelijk. Het looptempo ging als vanzelf omhoog en m'n blik keerde zich naar binnen. Ik merkte dat ik steeds harder liep en m'n hoofd zei ergens diep van binnen 'dit hou je niet vol' maar m'n benen trokken zich er niets van aan en voerden het tempo op. Lichaam en geest leken echt gescheiden en voor m'n gevoel vloog ik over de bospaden. Harder en harder. Uiteindelijk naderde ik het einde van het bospad en namen m'n benen gas terug. Vervolgens nam m'n hoofd het weer over.
Misschien duurde deze runners high maar 1 1/2 km maar het maakte van een geweldige training een onvergetelijke.