Natuurlijker lopen: tijd voor een experiment

Discussies over looptechniek, schoeisel, warming up en vele andere elementen in het hardlopen zie je overal om je heen. Als trainer kan je er niet omheen op het moment dat je een cursus volgt, maar ook de gemiddelde loper wordt er mee geconfronteerd. Op de club, bij het lezen van runners world, bij het kopen van nieuwe loopschoenen maar ook als je geblesseerd raakt en je afvraagt wat je fout doet en/of beter kan.

Na weer eens te lang met een blessure te hebben doorgelopen (ik denk zelfs nog de naweeen van de marathon van Rotterdam), maar ook na het lezen van 'de geboren renner' vond ik het een maand geleden tijd om eens iets nieuws te proberen en mezelf een experiment voor te schotelen. Niet zo extreem als Christopher McDougall (zie ook m'n boekreview in een eerdere blogpost) maar wel 1 die me, net als McDougall dichter bij de essentie van het lopen moet brengen.

Er zijn mensen die van mening zijn dat hardlopen tegennatuurlijk is en dat als je het al wil doen je dit zo beschermd mogelijk moet doen. Simpel gezegd: hoe meer demping, des te beter. Aan de andere kant heb je mensen die vinden dat hardlopen in het dna van de mens zit en je dus zo snel mogelijk 'terug naar de natuur moet'. Simpel gezegd: ren blootvoets. In McDougall's boek kom je van deze laatste categorie mooie voorbeelden tegen.

Zelf denk ik dat de mens geboren is om te rennen. Dat voel ik op het moment dat ik door het bos hardloop of met loopmaten een intervaltraining doe. Maar we zijn in onze westerse wereld iets/veel van die natuurlijke aanleg kwijtgeraakt. En daarnaast werkt het feit dat onze leefruimte voor het grootste deel geasfalteerd is, ook niet echt mee. Lopen in de stad verschilt fundamenteel met lopen in de savanne. Vertaald naar mezelf betekent dat: ik wil wel terug naar een natuurlijkere manier van lopen maar stapsgewijs en dan zie ik wel waar ik uitkom.

Voor mezelf houdt die keuze ook in dat ik op zoek ben gegaan naar een ander type hardloopschoen. Een schoen die je niet gericht is op demping en het ondersteunen van een haklanding maar die je het gevoel geeft contact te hebben met de grond en je dwingt (of positiever gezegd 'motiveert') op je midden/voorvoet te landen.
Om het maar eens zweverig te formuleren: ik wil de vrijheid die ik voel als ik op blote voeten over het strand ren ook voelen in de stad. En dan ook op zo'n wijze dat ik er minder blessuregevoelig van wordt. Of dat allemaal gaat lukken weet ik niet, daarom is het ook een experiment.

En dus is het zinvol om aan het einde van deze blogpost nog even een 'disclaimer' neer te zetten. Zie de blogposts die ik hierover schrijf vooral als een verslaglegging. Heb je zelf ervaring, deel ze maar zie mijn experiment svp NIET als een pleidooi om het ook zo te doen. Er is m.i. niet een ideale aanpak, alleen al omdat ieder mens fysiek gezien verschillend is, iedereen andere doelen heeft en ook nog eens anders traint. Het is dus geen kwestie van het kopieren van het 'beste kunstje', wel van openstaan voor verschillende ideeën en kritisch kijken naar wat voor jou werkt.