Week 13: gezond terug uit Noorwegen

Na 2 1/2 dag Noorwegen weer terug op Nederlandse bodem. Op zich weer een leuke ervaring: workshops geven in het Engels, de internationale setting. En met vers gevallen sneeuw zag het landschap er schitterend uit. Over dat laatste denken veel Noren overigens anders: ze vinden de het eind van de winter de meest deprimerende tijd van het jaar en net toen de sneeuw bijna was gesmolten en het lente leek te worden..... ging het weer sneeuwen :-)
Vanwege de marathon is zo'n reisje naar het buitenland toch wel een extra 'horde'. Het reizen kost energie en de klimatologische verschillen (zowel temperatuur buiten als de airco's e.d.) zorgen voor een grotere kans op ziekte. En het risico op verkoudheid is iets wat aan het eind van de marathonvoorbereiding toch al het grootste is. Kortom: het was dus belangrijk om weer gezond terug te komen uit Noorwegen. En dat is (voor zover ik dat nu kan overzien) ook gelukt. Ik voel me goed en heb weer zin om dit weekeinde te lopen.
Enige aandachtspunt is nog wel de wat stijve rechterdij (al is die minder stijf dan een paar dagen geleden!). Ik moet toch maar wat extra krachtoefeningen gaan doen voor bil en hamstring. Daarnaast wil ik met de trainingen zelf ook niet meer tot het uiterste gaan. Dus geen 10 km in wedstrijdtempo meer o.i.d. (iets wat in sommige marathonschema's nog op het programma staat op zo'n 14 dagen voor de wedstrijd).

N.a.v. een vraag van Peter over de wijze waarop het thuisfront reageert op m'n aspiraties en 'dagelijkse' trainingen en eventuele andere gemoedstoestanden. Syl, Lin en Mart leven erg mee, ieder op hun eigen wijze. Tegelijkertijd draait het gezin niet om het lopen van pa. Gelukkig niet :-) Syl, Lin en Mart hebben hun eigen bezigheden en dat zijn er ook het nodige. Dus een goede planning is belangrijk en zorgt er voor dat iedereen 'z'n ding kan doen'. Het idee dat een marathonvoorbereiding veel impact zou kunnen hebben, speelde wel voordat ik er aan begon maar in de praktijk blijkt dat reuze mee te vallen. Naast het feit dat de andere gezinsleven ook hun eigen bezigheden hebben, speelt daarbij ook een rol dat ik toch al veel met lopen bezig was. Ik denk daarnaast dat m'n gemoedstoestand ook niet veel aan verandering onderhevig is geweest. Al schijnt het wel zo te zijn dat juist in de laatste 2-3 weken dit een hekel punt kan zijn vanwege wedstrijdzenuwen en ontwenningsverschijnselen...... We zullen zien!