Week 6: samen gaat het beter...

M'n benen voelen al dagen zwaar aan. Dan is het prettig om te trainen met de groep zodat je niet teveel met je eigen lichaam bezig bent.
Dinsdag is interval dag. Omdat de A groep intensief zou trainen koos ik bewust voor de B groep die een extensieve interval op het programma had staan. Door de lage opkomst werden beide groepen echter alsnog samengevoegd. Toch bewust het tempo in de gaten gehouden en bij de afsluitende kilometerloop niet als een gek van start gegaan maar rustig het tempo opgeschroefd.

Omdat het tweede deel van de week erg druk is en ik niet zeker weet of ik dan ('s avonds) kan trainen, toch maar woensdag de loopschoenen aangetrokken. Ik was redelijk op tijd thuis en het was nog licht en merkte dat ik wel zin had in een stukje bos. Maar eenmaal bezig ging het voor geen meter. De benen voelde weer zwaar en ook m'n rechterachillespees zeurde. Kortom: het goede gevoel waarmee ik de training startte was al snel weg. Om aan het 'lijden' een einde te maken besloot ik maar eerder naar huis toe te gaan. Dat overkomt me eigenlijk nooit.

Vlak voordat ik echter de straat binnenliep bedacht ik me dat Mart (m'n zoon) ieder moment thuis kon komen, misschien kon ik hem verleiden om een stukje op de fiets mee te gaan en zo samen nog een rondje van 5 km te maken. Onder het motto 'Mart, je vader heeft je nodig bij z'n marathontraining' was z'n enthousiasme snel gewekt en nog net voor het avondeten konden we samen een rondje maken, ondertussen praten over school, atletiek en andere zaken. Gewoonweg perfect.
En ja: dan voel je dus je benen niet en ook niet je achillespezen. Het tempo was lekker (marathontempo), kortom: ideaal. Zo zie je maar weer: samen gaat het beter....