Week 14: nog 8 dagen....

Vanochtend begon enigszins humeurig. Vrije tijd.... dus alle aandacht voor de blessure. Ik kan niet uit ervaring spreken, maar weet dat veel marathonlopers in de laatste 2 weken geprikkeld raken door de combinatie van twijfel (ben ik er klaar voor, heb ik wel genoeg gedaan, kan ik m'n doel wel halen) en afkickverschijnselen (vanwege het afbouwen van de training waardoor patronen wegvallen en chemische processen veranderen).

Gaandeweg de ochtend bekruipt me echter het gevoel dat het toch weer iets beter gaat en als ik in de gang een aanzet geef tot looppas voel ik geen pijn of verlies van kracht. Dat gevoel zet in de rest van de dag door,. Dribbelen door de kamer voelt goed en looppas op de plaats voelt nog beter :-) en ik betrap mezelf er op dat ik overweeg morgen weer te gaan lopen.
Of ik dat echt ga doen weet ik nog niet en mocht ik gaan lopen dan is de pijngrens ook gelijk de limiet (pijn = stoppen). Maar het geeft me in ieder geval een positieve energie.

Ik weet dat ik in m'n blog de laatste dagen veel over 'gevoel' schrijf en al lezende ontstaat mogelijk het beeld van emotionele golven met zowel pieken als dalen. Maar ik vind dat dat er bij hoort.
Het is de passie voor het lopen en de ambitie om een grens te verleggen die me deed besluiten om voor de marathon te gaan trainen en dat is geen schakelaar die je op commando aan- of uitzet. Tegelijkertijd weet ik ook wel dat Rotterdam geen ultiem doel is dat kost wat kost gehaald moet worden en ik probeer er wel op te letten dat ik Syl, Lin en Mart niet steeds lastig val met gemopper over pijntjes en twijfels :-).
Vandaag was in ieder geval een stap in de goede richting, ik ben benieuwd hoe het morgen voelt!