Marathon uitgelopen! Maar vraag niet hoe.....

Het zit er op, ik ben gefinished. Maar vraag niet hoe. Laat ik echter eerst beginnen met het begin: gisteren voelde m'n benen al iets beter en vanochtend was dat weer het geval. Als ik begon met dribbelen kreeg ik niet gelijk pijnklachten. Daarnaast verliep de reis vlot, had ik voldoende omkleedruimte, was het zonnig. Kortom: ik had een erg positief gevoel bij de start. En na een paar kilometer wist ik ook dat 1 van m'n angstscenario's: binnen 5 km al moeten stoppen vanwege een te sterke pijn, niet zo gebeuren. Ik voelde m'n bovenbenen wel wat, maar niet irritant. Dat goede gevoel duurde zo'n 18 km en werd versterkt door het enthousiasme van Syl, Mart, Lin en Frank die me (o.a. met dank aan de metro) op meerdere punten stonden aan te moedigen. De kilometers gingen in een tempo dat zo schommelde tussen de 5.30 en 5.40 en ik wist op het 4 uursschema aardig wat minuten te pakken. Natuurlijk had ik wel het besef dat ik mogelijk te hard zou gaan, maar het was een tempo dat lekker aanvoelde en ik had geen idee of lopen op sterke reserve (bijv. door te starten met een tempo van 6 minuten) iets zou uitmaken voor m'n blessure.
Zo rond de 18 km zakte het tempo echter naar beneden en dat zette zich de volgende 7-8 km gestaag door waardoor het richting de 6.20-6.30 de km ging. Door m'n opgebouwde reservere lag ik daarmee nog steeds op een eindtijd van 4 uur, maar zo'n verval merk je natuurlijk wel en ik had geen idee of ik op een bepaald punt kon stabiliseren. Al snel wist ik dat dat niet het geval was en toen ik na zo'n 26 km Syl, de kids en Frank weer tegenkwam schudde ik m'n hoofd als teken dat ik m'n tempo niet kon vasthouden en het niet goed ging. Nou is het 26 km punt vlakbij de start en finish lijn gesitueerd, dus de vraag 'stoppen of doorgaan' komt dan ook onherroepelijk naar voren. Ik was echter nog niet kapot (al was het erg zwaar) en gezien alle gedane trainingsarbeid wilde ik niet het bijltje erbij neerleggen. Dat betekent dus doorlopen = steeds verder weglopen van start-finish.
Al snel was ook de 6 minuten de km geen optie meer en had ik niet meer in huis dan een dribbeltempo. Alleen mensen die stilstonden of wandelen waren nog een prooi..... voor de rest werd ik links en rechts ingehaald. Veel van deze lopers hadden een beroerde techniek en zaten er zichtbaar door heen. Ik kon alleen maar raden hoe m'n loopstijl en gezichtsuitdrukking er op dat moment uitzag. Uiteindelijk ging het tempo zelfs naar de 8 minuten toe en waren m'n bovenbenen zo moe dat ik niet een stoeprand op/af durfde of m'n pas kon verlengen om even over een tramrails te springen. Ik liep daardoor soms schuin over het parcours om 'het ritme' te vinden om de rails te nemen. Het klinkt absurd maar het is zo. De laatste 16 km was het dan ook een kwestie van kilometers afstrepen en mezelf dwingen om niet te gaan wandelen, zoals om me heen met bosjes gebeurde. Ik wist namelijk dat m'n bovenbenen zo stijf waren dat ik daarna nooit meer in beweging zou komen (en dit bleek ook zo bij de finish). De laatste 10 kilometer was het daarom vooral doorzettingsvermogen wat me op de been heeft gehouden en daar ben ik achteraf gezien ook het meeste trots op. De eindtijd was een ramp maar ik heb geen meter gewandeld. Na 40 km zag ik Syl, de kids en Frank weer en sprongen de tranen in m'n ogen. Bij hun ook zo bleek later. Janken werd het echter niet..... (misschien was ik daar wel te moe voor). Ik moet ook bekennen dat de fantastische ontvangst van het publiek richting de finish voor een groot deel aan me voorbij is gegaan. Ik was teveel met mezelf bezig. Maar na 42 km en 195 meter lag daar dan toch de finish. Al wandelend na de finischlijn kreeg ik een medaille aangereikt, banaan, drinken, 'deken' tegen de kou en ik merkte dat ik bijna geen pas meer kon doen. Het was zelfs zo erg dat ik alleen maar zijwaarts van de stoep op de straat kon stappen. Daar was ik echter snel herenigd met Syl, Lin, Mart en Frank en na de nodige kussen en knuffels was het strompelen richting de omkleedruimtes.
Inmiddels ben ik het nodige drinken, een pizza en bubbelbad verder maar de trap op en af gaat nog niet bepaald soepel. Ben benieuwd hoe het lichaam dat de komende dagen gaat verwerken. En of dit het begin is van meerdere marathons..... dat moet de tijd maar uitwijzen.