ATC Ten Miles: spelen met de wind

Zondavond, de tijd vliegt. Hierbij een overzichtje van de trainingen van deze week en de wedstrijd van vandaag.

Dinsdag lukte het om eind van de middag nog de free's aan te trekken voor een rondje Weerwater. Dan merk je ook dat het eindelijk weer langer licht blijft. Door op een paar stukken het tempo te verhogen kreeg het rondje een beetje een interval karakter.

Donderdag sloot ik aan bij Just Run waarbij Pia een klein groepje A lopers onder haar hoede nam. De bruggen waren zeker aan de gladde kant maar er werd alert over het spoorbaanpad gelopen en iedereen vond het duidelijk prettig om weer samen te lopen.

Zaterdag lag er sneeuw en daar werd door de reguliere zaterdaglopers goed op geanticipeerd: slechts twee lopers kwamen voor niets naar de sporthal om de mededeling van Ton aan te horen dat de training was afgelast. 1 daarvan was Bram die eigenlijk al wel verwacht had dat het niet door ging maar toch even kwam buurten. Aangezien hij nog wel een rondje Weerwater wilde lopen en ik de verse sneeuw wel wilde beroeren gingen we met z'n 2en. Hier en daar waren er wat slechtere stukken maar over het algemeen was het rondje goed te doen. Het feit dat je slechts met z'n 2en bent maakt het daarbij makkelijker om overzicht te houden en geconcentreerd te blijven lopen.

Vandaag stond de 10 mijl, oftewel 16.1 km van TVA op het programma. De afgelopen dagen had de organisatie op de website goed gecommuniceerd over de status en aangepast parcours. Zo op het eerste gezicht leek de opkomst dus niet te lijden te hebben gehad van de weersomstandigheden. Het parcours liep nu eerst via de dijk naar de Stichtse Brug om na 3 km te keren en vervolgens richting de Hollandse brug te lopen. Of we daarbij exact de 16.1 km vol maakten betwijfel ik, maar het was niet zozeer de tijd waarvan ik blij werd, alswel mijn lopen zelf en het 'spelen' met de wind.
Na de start ging het eerst 3 km wind mee. Dat gaf al snel het gevoel dat het erg soepel ging. Grootste uitdaging was vooral om op een zo schoon mogelijk stuk van het parcours te lopen. Zeker in het begin loopt iedereen nog dicht op elkaar terwijl je met licht besneeuwde paden liever wat ruimte houdt.
De weg terug was merkbaar zwaarder door de tegenwind. Net als een aantal lopers om me heen probeerde ik daarop te anticiperen door aan te sluiten bij een loper voor je. Maar als iedereen dat probeert dan valt dat niet mee.... het gevolg was dat je lopers voor je zag versnellen net als je zelf wilde aansluiten. De keuze was toen om of 'aanvallend' te blijven lopen en aansluiting te zoeken bij lopers voor me (ook al was de wedstrijd eigenlijk nog maar net begonnen) of om het tempo stabieler te houden met het risico alleen te lopen.
Ik koos voor de eerste optie en dat werkte stimulerend met als gevolg dat ik meerdere keren de korte afstanden tussen de verschillende lopers voor me overbrugde, even aansloot en dan weer verder ging.
Na zo'n 6 km bereikte ik weer het beginpunt en stond het 2e deel van het parcours op het menu: heen en terug naar de Hollandse brug. Inmiddels stabiliseerde de verschillen zich wat meer en liep ik samen met een andere loper waarbij we een paar keer de kop van elkaar overnamen. Op dat moment kregen we een breed geschouderde loper in het vizier wat reden was om hier doelgericht naar toe te lopen.
Ik kon het niet nalaten om na het aansluiten hem te complimenteren met z'n brede rug :-) Ook hier deed zich weer hetzelfde voor als op het eerste stuk: als je een gat dichtloopt heb je al snel de neiging om het tempo vast te houden en al vlug 'besloten' we hem achter ons te laten.
Vlak voor het keerpunt ontdekte ik echter dat een veter los zat. Dat overkomt me eigenlijk nooit en ook dit keer had ik een dubbele knoop gebruikt. Dat betekende bij het keerpunt stoppen, veter strikken en weer op gang komen. Al met al duurde het zo'n 1 1/2 km om weer aansluiting te vinden en ook nu kon ik het niet laten om het tempo vast te houden en dus weg te lopen van m'n net teruggevonden 'loopmaat'. Dat lukte ook door de rugwind die het makkelijker maakte weer een soepele tred aan te houden. Het parcours werkte niet altijd mee: hier en daar was het glad en was er beduidend minder grip, maar ik liep heerlijk.

Ging dan verder alles volgens plan? Ja en nee. Ja: want ondanks dat het aan het eind weer zwaar werd liep ik heerlijk op m'n free's en was ik erg tevreden met m'n eindtijd van 1.13.57. En toch ook nee, want door wie werd ik op het laatst weer ingehaald? Juist: de loper met wie ik een groot deel van de wedstrijd had samengelopen. Uiteindelijk finishte hij een paar seconden eerder. Maar toen we elkaar na de finish de hand schudde en complimenteerde bleek dat hij iets meer vooraan was gestart en onze klok exact dezelfde eindtijd aangaf. Een mooie symbolische afsluiting van een lekkere wedstrijd waarbij het ook mooi was om te zien dat er diverse Just Runners meeliepen met zowel de 10 miles als de 10 km.