Crisis in de A-groep van Just Run

Het valt tegenwoordig niet mee in de A-groep van Just Run. Lange tijd was het een klein en traditioneel bolwerk met louter mannelijke lopers uit de polder die exact van elkaar wisten hoe snel iedereen was. Respect voor deze elite was een vanzelfsprekendheid....

Dat beeld is dit jaar behoorlijk op de schop gegaan.
* het aantal vrouwelijke lopers, hoewel nog steeds in de minderheid, neemt beduidend toe;
* snelle lopers komen vanuit het niets bij de club, laten hun ambities weten ('ruim onder de 40 op de 10') en lopen direct met de voorste mee.
* nieuwe A-lopers komen uit alle windstreken aanwaaien, Duitse, Franse en Vlaamse accenten zorgen plots voor een internationale setting. Het wachten is nog op de Kenianen.

Het resultaat was dat we dinsdag 'plots' met 20 toppers liepen.
Nou moet ik bekennen dat ik daar best trots op ben en in zoverre de onzekerheden t.a.v. 'wie is sneller dan ik' en 'wie kan ik hebben' graag voor lief neem.
Wat echter voor een echte crisis zorgde was een opmerking van een seniore stadsgenote die fijntjes aangaf dat we wel wat harder mochten trainen. En het was niet de eerste keer de afgelopen weken dat we werden aangesproken door een op leeftijd zijnde Almeerse.
Normaal gesproken is het de opgeschoten jeugd die meent ons als loopgroep verbaal te moeten stimuleren (natuurlijk altijd net op het moment dat we aan het in- of uitlopen zijn...).
Dat wordt dan door de groep afgedaan als 'de jeugd van tegenwoordig' en de meesten zijn al lang blij niet 1 van de eigen kinderen te ontwaren in zo'n groepje 'hangjongeren'.
Maar hoe ga je om met een 'dat kan harder' van een 'hangoudere'? Het blijkt voor de nodige therapeutische gesprekken in de A-groep te zorgen waarbij de positieve, saamhorige sfeer, in 1 klap omslaat en je de kopjes ziet hangen en de voeten hoort sloffen.
Ik ben er nog niet helemaal uit hoe we het best kunnen anticiperen. Misschien moeten we op zoek gaan naar een 'senior luwe' loop locatie. Op dit moment is het echter crisis in de A-groep en worstelt zowel de jongere garde als de 40 plussers met het spookbeeld dat het je eigen moeder blijkt te zijn die naar de A-groep roept 'hup, hup, dat mag best wat sneller'