Blij met 3.36, maar ook het besef dat een marathon toch een marathon blijft...

Vandaag was het zover. Omdat de marathon al om 9.30 begon, had ik de wekker op 5.45 gezet om voldoende tijd te hebben voor ontbijt, de reis en de voorbereiding. Rond 8 uur was ik bij sporthal Zuid om om te kleden, m'n gezin volgde een uur later.
Al met al een redelijk relaxte start van de dag. De echte hectiek begon rond 9 uur bij het stadion. Daar stond een enorme masse lopers te dringen om het stadion in te komen. Opvallend was het grote aantal nationaliteiten dat je om je heen zag / hoorde. In combinatie met het aanzicht van het Olympisch Stadion begon het behoorlijk te kriebelen.

Na een kwartiertje in het startvak, klonk het startschot. De eerste kilometer was vooral inlopen. Door de drukte verloor ik 45 seconden op m'n richttijd van 5 minuten de km. Maar dat hoort nu eenmaal bij de start van zo'n massaal evenement. Ik wist dat Syl, Lin en Mart na zo'n 1 1/2 km langs de kant zouden staan en ondanks de mensenmassa wisten we elkaar toch te ontdekken. Daarna volgde in het Vondelpark de aanmoedigingen van pa, Mark en Ron en vervolgens zag ik na 7 km m'n gezin weer.
De eerste 10 km gingen in 48.29, de 21,1 km in 1.42.43. Op dat moment lag ik 2 minuten voor op m'n schema en het voelde goed! De pas was soepel, de omgeving was fraai en het weer perfect.
De volgende 10 kilometer werd het geleidelijk aan zwaarder en moest ik gaan werken om een tempo rond de 5 minuten per kilometer vast te houden. Dat bracht ook de eerste zorgen met zich mee. Hoe zou het lichaam zich houden in het laatste deel van de marathon? De 30 km tijd van 2.27.32 stemde tevreden maar ik besefte wel dat het nog lastig kon worden om 3.30 als eindtijd op de klok te zetten.

Het verval zette echt in na de 30 km. De benen werden stijver en ik moest me gaan focussen op positieve gedachten en ontspannen lopen. Ik ging uitzien naar het 38 km punt waar Syl, Lin en Mart zouden staan. De km tijd liep op naar de 5.20 en na zo'n 34 km begon m'n rechterkuit tekenen van kramp te vertonen. Ondertussen liet m'n linkervoet pijnlijk merken dat er 2 plekken aan het ontvellen waren. Misschien had ik de veters van m'n Free's toch iets te strak aangetrokken. Over die pijn maakte ik me niet zo'n zorgen, over het trekken van m'n kuitspier wel. Zeker ook omdat ik om me heen steeds meer lopers zag stoppen om te rekken en strekken of zelfs om uit te stappen. Nadat de rechterkuit weer beter voelde, was het de beurt aan m'n rechterbovenbeen en vervolgens m'n linkerbovenbeen. Het tempo zakte verder richting de 6 minuten maar ondanks dat ik langzamerhand met een grimas op m'n gezicht liep en het goede gevoel wel heel erg ver te zoeken was, lukte het me om te blijven hardlopen. De laatste 2 km gingen gemiddeld in 6.08 en voelde echt als uitlopen. Dat bracht uiteindelijk dus een netto eindtijd van 3.36.02 op de klokken en de bevestiging dat je wel een 'ideale eindtijd' kan plannen maar dat een marathon toch een marathon blijft.
Daar waar Rotterdam 4 jaar geleden vanwege een blessure in het teken stond van uitlopen, heb ik nu echter een 'echte' eindtijd op de klok gezet :-)